Woorden van Linda

Dat hele ‘gezellig stukjes tikken’ dat ik voor ogen had met deze blog blijkt toch iets lastiger dan gedacht. Er gebeurt genoeg in mijn lieftallige leventje om over te schrijven, maar alles lijkt zo banaal als tegelijk de wereld in de fik staat. Ik hoef Instagram of de NOS-app maar te openen en mijn hele vertrouwen in de wereld verdwijnt als sneeuw voor de zon door al het nieuws wat ik daar tegenkom. Ik wil mijn ogen niet sluiten voor al die ellende, maar tegelijk is het denk ik belangrijk om ook te blijven kijken naar alle lichtpuntjes in je leven om de moed niet te verliezen.

Zo adopteerden mijn vriend Boris en ik eind december een lieve poes van 1.5 jaar uit het asiel van Eindhoven. Ik ben opgegroeid met een hond en ik noemde mezelf dan ook altijd een hondenmens, maar onze poes Ciri wist binnen een mum van tijd mijn hart te veroveren. Ik houd van haar gekke buien waarbij ze keihard door het huis sprint, de vele geluidjes die ze de hele dag maakt, haar enthousiaste begroetingen als ik thuiskom na een werkdag en nog duizend andere dingen. Ik ben zelfs zo gehecht geraakt aan haar dat ik na een lang weekend weg niet kon wachten om haar weer te zien. Het voelt heel goed om Ciri een fijn thuis te kunnen geven, zeker omdat ze hiervoor op straat leefde en het dus waarschijnlijk niet makkelijk had.

Verder begon ik mid november aan een nieuwe baan als communicatiemedewerker voor twee faculteiten van de Technische Universiteit in Eindhoven. Ik heb allesbehalve een technische achtergrond, dus ik vond het een beetje spannend van tevoren. Maar gelukkig bevalt de baan me ontzettend goed en voel ik me helemaal op mijn plek. Het is zo’n opluchting als een baan goed blijkt te passen bij je en je dus de juiste keuze hebt gemaakt.

Daar bovenop ben ik ook nog eens al bijna het hele jaar 2 keer per week aan het hardlopen zonder blessures. Dat is een waar unicum voor mij en mijn krakkemikkige lijf. Iedere hardlooptraining is weer een nieuwe boost voor mijn humeur. Kortom, alles gaat lekker z’n gangetje in mijn leven en ik ben me er heel erg bewust van wat voor enorm voorrecht dat is. Voor de rest blijf ik hopen, hopen, hopen op minder ellende in wereld.