Soms zijn ze maanden nergens te bekennen, maar uiteindelijk duiken ze altijd weer op. Kriebels om te schrijven voor mijn plezier. Tijdens mijn studietijd en de jaren erna hield ik fanatiek een blog bij en als tiener schreef ik notitieboek na notitieboek vol met korte verhalen, gedichten en overpeinzingen. Destijds was schrijven als ademen. Ik kon absoluut niet zonder.
Maar toen ik van schrijven mijn werk maakte, droogde de woordenstroom in mij een beetje op. Een nieuwsbrief in elkaar draaien? Een persbericht schrijven? Een post voor LinkedIn maken? Geen enkel probleem! Schrijven over wat ik zelf voel, denk en beleef is daarentegen een heel ander verhaal de laatste jaren.
Ik probeerde het wel zo af en toe. Zo schreef ik tijdens de coronacrisis weer regelmatig op mijn oude vertrouwde blog. Net als vele anderen zat ik depri thuis met teveel tijd om handen en daar bovenop probeerde ik het hoofd boven water te houden in een relatie die niet goed voor me was. Alles van me afschrijven hielp me door de lastige dagen heen, maar een tijd later voelde het niet goed dat al mijn persoonlijke verhalen tevoorschijn kwamen zodra je mijn naam intikte in Google. Ik was op dat moment op zoek naar een nieuwe baan en had behoefte aan iets meer online privacy. Toen heb ik mijn hele blog verwijderd.
Toch bekruipt me de laatste tijd steeds vaker het gevoel dat een blog weer leuk zou zijn om te hebben. Als ik uit het raam staar tijdens mijn treinreizen van en naar kantoor beginnen de zinnen voor een blogpost zich als vanzelf te vormen in mijn hoofd. Laatst vroeg iemand me of ik nog wel eens schrijf in mijn vrije tijd. Toen ik daar bedroefd ‘nee’ op moest antwoorden, wist ik dat dit het moment was om een nieuwe blog te beginnen. Niemand leest nog blogs, dat weet ik. Maar ik ga het toch weer eens proberen. Gewoon omdat het kan.
Woorden van Linda 
Plaats een reactie